Naftali

Het valt niet goed in te denken en voor te stellen. Dat je naar school gaat, lessen volgt, als gewoonlijk weer naar huis loopt en onderweg opgepakt wordt om kort daarna neergeschoten en als oud vuil onder een stapel stenen neergegooid te worden. Ze hebben dat niet verdiend. Drie jongens in de bloei van hun leven. Zestien, zestien en negentien jaar. Superlatieven schieten te kort om het leed te omschrijven.

De verspreiding van het bericht roept vervolgens bepaalde ergernis bij me op. Het gaat dan allang niet meer over de gebeurtenis zelf. Zodra nieuws nieuws wordt, krijgt het ook een subjectieve of zelfs morele lading. In het conflict tussen Israël en de Palestijnen (of: Joden en Palestijnen, of: Israël en Palestina, of: Israël en Hamas, of:…) krijgt elk nieuwsbericht een zwaar morele duiding. Meestal wordt die niet uitgesproken, maar stilzwijgend voel je ‘m feilloos aan.

Zo’n simpel bericht via het Radio 1-journaal, dat Israël ‘enkele raketten’ heeft afgevuurd op Palestijnse gebieden, waarbij een aantal doden zijn gevallen. Het zijn koude feiten, die helaas niet uit de lucht gegrepen zijn en op waarheid berusten, maar die toch een duidelijke boodschap uit willen dragen: kijk wat Israël doet. En welk mens met een hart zal dan geen ontzetting voelen?

Ik verkeer in een (sociale en politieke) omgeving waar de focus recht evenredig omgedraaid is. Met goed gedocumenteerde nauwkeurigheid worden de gruwelijkheden van ‘de Palestijnen’ gevolgd en verslagen. Wie zou niet wenen, want het is walgelijk. Maar de stilzwijgende boodschap is duidelijk. Kijk eens wat die Palestijnen doen.

Kortgeleden riep ChristenUnie-bobo Wouter Beekers de christelijke partijen op om eens wat minder pro-Israël te zijn. Hij had zeker een punt. Kees van der Staaij (SGP) zag het niet zo zitten, de Palestijnen krijgen al genoeg aandacht, meende hij – en had zeker een punt. Maar ik ben zelf op een punt gekomen dat berichtgeving over Israël en Palestijnen mij maar één ding zegt: het een wedstrijd zonder doelpunt, een gevecht zonder eindpunt. Zolang mensenlevens daarin op het spel staan en we ze vanaf de zijlijn nodig hebben om ons gelijk te halen, lukt het mij niet om een standpunt in te nemen.

***

Eén van de vermoorde jongens heette Naftali, wat onder andere zoiets betekent als: ‘mijn strijd’, of ‘ik heb gestreden’. Misschien zal ooit blijken dat zijn offer niet zinloos geweest is. Maar in het hier en nu is de allerergste gevoelswaarde van zijn heengaan misschien wel dat het zo oneindig zinloos lijkt.